Süpersonic sosyal sorumluluk projemiz için açılan senaryo yarışmasına bir adet feci didaktik senaryo ile katıldım. Anneydim, sigorta sektöründeydim ama herşeyden önce bir bilinçli vatandaştım. Herkesin zorunlu trafik sigortasının ne olduğunu anlamasını sağlamalıydım. pelerinimi giydim ve bir öğlenimi bu işe ayırdım.
Velhasıl oylama günü geldi çattı.. Bizim müdür yoğun bir katılımı düşlememişti ama anladığım kadarıyla da 2 senaryo beklemiyordu. Senaryo sahiplerinin nadide eserlerini okumasını istedi. Ofisten Esra -ki benim ileri sağ çapraz önümde oturuyor-kısa öyküsünü kısık sesle okudu. Müdür onu bayağı eleştirerek tarafını belli etti ve sıra bana geldi. En son ilkokulda büyük bir kalabalığa seslenmiştim. Bu yüzden heyecanlıydım!
Seslenmek = Andımız'ı okutmak.
Pek gür davudi sesimle didaktik senaryomu okudum, içimden "çok süper olmuş yaa" dedim.
Şimdi de sıra el kaldırma operasyonuna gelmişti.
Ertesi gün benden veritabanı işlerini görmemi isteyecek olan yazılım ve analiz grubunun büyük bir kısmı ve pek tabi operasyonun kızları Esra'ya el kaldırdı.
Ve yenilmiştim, bu gerçeği kabul etmem gerekiyordu.
Kendimi Beşiktaş-Sarıyer minibüsüne vurdum, aklımdan hep aynı şey geçiyordu :
Ohhh mon dieu kompetisyonu kaybettim !
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder